علت غيبت امام زمان(ع) خود ما هستيم
سبب غيبت امام زمان(ع) خود ما هستيم، زيرا دستمان به او نمي‌رسد، وگرنه اگر در ميان ما بيايد و ظاهر و حاضر شود چه كسي او را مي‌كشد؟! آيا جنّيان آن حضرت را مي‌كشند، يا قاتل او انسان است؟! ما از پيش در طول تاريخ ائمه(ع) امتحان خود را پس داده‌ايم كه آيا از امام تحفّظ و اطاعت مي‌كنيم يا اينكه او را به قتل مي‌رسانيم؟! انحطاط و پستي انسان به حدّي است كه قوم حضرت صالح(ع) ناقة صالح را با اينكه وسيلة ارتزاق و نعمت آنها بود، پي كردند، چنان‌كه قرآن كريم دربارة آن مي‌فرمايد: «لها شربٌ و لكم شرب يوم معلوم،6 يعني، يك روز آب سهم شما باشد و روز ديگر سهم آن، آن ناقه، يك روز آب چاه را مي‌خورد و در عوض به آنها شير مي‌داد! بنابراين، همان‌گونه كه ممكن است عقلاً خزينه و انبار نعمت خود را نابود كنند، همچنان كه ناقة صالح را كشتند، امكان دارد كه ما انسان‌هاي عاقل(!) نيز امام زمان(ع) را كه تمام خيرات از او است و از ناقة صالح بالاتر و پرفيض‌تر است براي اغراض شخصية خود به قتل برسانيم!
لزوم احتياط در فتنه‌هاي آخرالزّمان
سؤال: از حضرت رسول(ص) دربارة آخرالزّمان و فتنه‌هاي آن نقل شد كه فرموده‌اند: تشخيص تكليف در آن زمان مشكل است. پس چه بايد كرد؟
جواب: اگر به دست آوردن تكليف مشكل باشد، احتياط كردن كه مشكل نيست، بايد توقّف كرد و احتياط نمود. ريختن خون مردم، هتك اَعراض [آبروهاي] آنها و از بين بردن اموال و دين آنها شوخي نيست، براي ما اتمام حجّت شده است.
گويا به كلي از «عين الله الناظرة» غافل هستيم!
اهل بيت عصمت و طهارت(ع) بندگاني هستند كه علم و صوابشان مطرد (فراگير) است، يعني با داشتن مقام عصمت نه خطا مي‌كنند و نه خطيئه و امام زمان(ع) «عين الله النّاظرة و اُذنه السّامعة و لسانه النّاطق، و يده الباسطة؛ چشم بينا، گوش شنوا، زبان گويا و دست گشادة خداوند است و از اقوال، افعال، افكار و نيّات ما اطلاع دارد؛ مع ذلك گويا ما، ائمه(ع) و به خصوص امام زمان(ع) را حاضر و ناظر نمي‌دانيم، بلكه گويا مانند عامّه، اصلاً زنده نمي‌دانيم و به كلّي از آن حضرت غافل هستيم!
اشراف امام(ع) بر اعمال بندگان
گويا بنا بر اين است كه در عمل، خدا، ناديده گرفته شود، با اينكه در روايت «كافي» دارد كه: «در هر شهري عمودي از نور است كه امام(ع) اعمال بندگان را در آن مي‌بيند يا ملَكي براي او خبر مي‌آورد».1 همچنين «روح القدس» مؤيّد او با او است، غير از آن روحي كه هر سال يك بار در شب قدر بر او نازل مي‌شود.2 بنابراين، اگر مثلاً پرده‌اي هم دور عمل خود بكشيم، فايده ندارد و ديد امام(ع) نافذتر است و در برابر چشمان واقع بين او مانع و حائل ايجاد نمي‌كند. همچنين در رؤيت امام(ع) مقابله و محاذات (هم‌سويي) شرط نيست، بلكه هر جا كه نشسته، بر أرضين سفليٰ و سماوات سبع و ما فيهنّ و ما بينهنّ اشراف دارد. خداوند متعال مي‌فرمايد:
«و آتيناه الحكم صبيّاً؛3 در حال كودكي، حكم را به او عطا كرديم» و نيز مي‌فرمايد: «قال إنّي عبدالله آتاني الكتاب و جعلني نبيّاً؛4 گفت: من بندة خدايم، خداوند به من كتاب عطا كرده و مرا پيامبر قرار داده است. اگر مسئلة امام شناسي بالا رود، خداشناسي هم بالا مي‌رود؛ زيرا چه آيتي بالاتر از امام(ع)؟ امام آيينه‌اي است كه حقيقت تمام عالم را نشان مي‌دهد.
حديث ثقلين و اثبات غيبت امام زمان(ع)
«حديث ثقلين» از ادلّة اثبات غيبت امام زمان(ع) است، زيرا در آن حديث مي‌فرمايد: «إنّهما لن يفترقا،5 قرآن و عترت از هم جدا نمي‌شوند»، يعني، چه حاضر باشند يا غايب، اگر كسي اين حديث را تحقيق و معناي آن را تحصيل كند، مسئلة غيبت خيلي براي او واضح خواهد بود؛ زيرا در غير اين صورت، «لزم الإنفكاك بين القرآن و العترة؛ لازمة آن جدايي بين قرآن و عترت خواهد بود».
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
